Ο άνθρωπος των τεσσάρων τίτλων
Δηλώνει ακόμα και σήμερα χωριατόπαιδο. Αναγνωρίζει πως ο ΠΑΟΚ του έδωσε τη δυνατότητα να ζήσει ζωή που ονειρευόταν. Να παίξει δίπλα σε θρύλους όπως ο Κούδας κι ο Σαράφης και να συνδέσει για πάντα το όνομά του με την ιστορία του συλλόγου. Ως ο μοναδικός παίκτης που κατέκτησε τους τέσσερις πρώτους τίτλους του ΠΑΟΚ. Αυτός είναι ο Κώστας Ιωσηφίδης.
20.04.2016
Λένε πάντα πως ο πρώτος τίτλος είναι ο καλύτερος. Είναι όμως και ο τελευταίος με την αποχώρησή μου από την ενεργό δράση. Κι έπειτα υπάρχει και το πρώτο πρωτάθλημα. Αν μου ζητούσαν, όμως, να διαλέξω τον πιο ξεχωριστό από τους τέσσερις τίτλους που κατάκτησα με τον ΠΑΟΚ, θα επέλεγα τον πρώτο. Το Κύπελλο. Ήταν η πρώτη μου χρονιά στην ομάδα, βρέθηκα από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και την Ελπίδα Τούμπας στον ΠΑΟΚ να παίζω με τα μεγαθήρια που θαύμαζα όταν ήμουν μικρός και στο τέλος πανηγυρίσαμε και το Κύπελλο.
Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχα ποτέ ήταν ο Γιώργος Κούδας. Μπορεί να αδικήσω κάποιον, διότι σ’ εκείνη την ομάδα υπήρχαν πολλοί παίκτες, αλλά δεν μπορώ να μην πω για τον Κούδα που είχε όλα τα στοιχεία ενός σύγχρονου ποδοσφαιριστή. Ταχύτητα, ευελιξία, ντρίπλα, κάθετη πάσα. Και φυσικά υπήρχε ο Σαράφης, ένας χαφ που πατούσε περιοχή και σκόραρε ανελλιπώς. Ο Τερζανίδης που δεν σταματούσε να τρέχει ποτέ, αλλά συνδύαζε την ταχύτητα με την τεχνική και βέβαια ο Παρίδης. Ο αγαπημένος μου συμπαίκτης. Ηταν ψυχάρα σε όλα. Αυτός κρατούσε την ομάδα όλη με τα καλαμπούρια και τις ιστορίες του.
Εκείνος ο ΠΑΟΚ ακόμα και τώρα να έπαιζε πιστεύω ότι θα τα πήγαινε καλά. Μπορεί να λένε ότι το ποδόσφαιρο τότε ήταν αργό, αλλά ο ΠΑΟΚ της εποχής μου ήταν γρήγορος από τη μέση και μπροστά με τους Ασλανίδη, Παρίδη, Κούδα, Τερζανίδη, Σαράφη. Ήμασταν… τυχεροί γιατί αν η μετάβαση στην επαγγελματική εποχή γινόταν πιο γρήγορα, αυτή η ομάδα πιθανόν να είχε διαλυθεί νωρίτερα, να μην είχε τόσο μεγάλη διάρκεια, διότι μπορεί να έφευγαν παίκτες, να έπαιζαν ακόμα και στο εξωτερικό.
Δεν έχω απωθημένα από το ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να παίξω ποδόσφαιρο. Εγώ ένα χωριατόπαιδο που ήρθα 15 χρονών στη Θεσσαλονίκη, το πρωί δούλευα στον αντιπρόεδρο της Ελπίδας Τούμπας, το απόγευμα πήγαινα στις αλάνες για προπόνηση και το βράδυ σε νυχτερινό γυμνάσιο.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπω στην Τούμπα. Ημουν στις αλάνες απέναντι και έβλεπα τους παίκτες να έρχονται. Φανταζόμουν κι εγώ να μπω μέσα. Αυτοκίνητο τότε είχε μόνο ο Κούδας κι ο Σαράφης. Οι υπόλοιποι έρχονταν με το λεωφορείο. Όταν κατάφερα να μπω στο γήπεδο, έλεγα πως πέτυχα το όνειρό μου. Ακόμα και τότε, όμως, δεν περίμενα με τίποτα να μη χρησιμοποιήσει ο Σάνον στο πρώτο φιλικό τουρνουά με τον Παναθηναϊκό, την Ιντερ Κατόλικα και την Νασιονάλ Μοντεβίδεο. Ξεκίνησα, έπαιξα αντίπαλος με τον Κουμπίλιας και έκτοτε για 14 χρόνια δεν ξαναβγήκα.
Το 1985, όταν σήκωσα το πρωτάθλημα ως αρχηγός, είχα δυνάμεις να συνεχίσω, αλλά ήθελα να μείνω με την κληρονομιά ότι έπαιξα μόνο στον ΠΑΟΚ. Μόλις σταμάτησα το ποδόσφαιρο άρχισα να εισπράττω τα… κέρδη της πορείας μου, την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό μου. Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις πως σε αγαπά ο κόσμος.
Στην Τούμπα γνωρίζεις το μεγαλείο του ΠΑΟΚ. Το συναίσθημα που σε δένει με την ασπρόμαυρη φανέλα, με αυτά τα τέσσερα γράμματα, σε συνδέει με τον ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ είναι κάτι το ιδιαίτερο για εμάς που είμαστε άνθρωποι της προσφυγιάς, της φτώχειας, του ξεριζωμού. Ο ΠΑΟΚ αντικατοπτρίζει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Στον εορτασμό των 100 χρόνων ιστορίας του ΠΑΟΚ, θα ήθελα να τον δω να κατακτά ένα πρωτάθλημα και να είμαι κι εγώ εκεί για να το χαρώ μαζί με τους πρωταγωνιστές.
Το πιο δύσκολο στο ποδόσφαιρο είναι να είσαι προπονητής γιατί η δουλειά σου εξαρτάται από άλλα μυαλά και άλλα πόδια. Μετά είναι να είσαι παράγοντας και έπειτα ποδοσφαιριστής, διότι είναι η επιλογή σου, η δουλειά σου, το χόμπι σου.
Εχω σκεφτεί πολλές φορές πως χωρίς το ποδόσφαιρο θα ήμουν ένα χωριατόπαιδο. Ένας φτωχός αγρότης που θα είχε κληρονομήσει οχτώ στρέμματα χωράφια στο Μπέλες και θα πάλευα για τη ζωή μου και την επιβίωση, όπως και οι γονείς μου, με τα φτωχά μέσα που είχαμε.
Αν μου ζητούσαν να συνδέσω τον ΠΑΟΚ με ένα πρόσωπο, θα επέλεγα ένα ανά περίοδο. Στο ξεκίνημα της καριέρας μου το πρόσωπο αυτό ήταν ο Σεργιανίδης που έφερε πολλές νέες μεθόδους στο ποδόσφαιρο. Μετά θα επέλεγα τον Παντελάκη που οδήγησε τον ΠΑΟΚ στο πρώτο πρωτάθλημα και γενικότερα ήταν από τους καλύτερους παράγοντες που πέρασε από το ποδόσφαιρο. Τώρα το πρόσωπο του ΠΑΟΚ είναι ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος έσωσε την ομάδα από την καταστροφή και προσπαθεί να φτιάξει ξανά μεγάλη ομάδα. Πιστεύω ότι θα το καταφέρει και ο ΠΑΟΚ θα γίνει μεγάλος και τρανός.
