"Όλα ξεκίνησαν τόσο ωραία εκείνο το πρωινό… Πάρα πολλά λεωφορεία ξεκίνησαν νωρίς το πρωί της 3ης Οκτωβρίου 1999 από την θεσσαλονίκη, αλλά και από άλλες πόλεις της β. ελλάδας για να κάνουν κατάληψη σε ακόμη ένα γήπεδο που αγωνιζόταν η ΠΑΟΚΑΡΑ μας… Προορισμός το οακα.
Σε μια εποχή που οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι οι αθηναίοι εγκατέλειπαν την πρωτεύουσα, λόγω των μεγάλων σεισμών που γινόντουσαν, ο λαός του ΠΑΟΚ έκανε την δική του κάθοδο γιατί εμείς δεν πτοούμαστε από τέτοια… Στην διαδρομή όλα καλά, χωρίς καμιά πρόκληση ούτε από αντίπαλους οπαδούς, ούτε και από την αστυνομία. Πράγμα που μας έκανε και μεγάλη εντύπωση. Φτάνοντας στο οακα, έβλεπες ένα τεράστιο ασπρόμαυρο ποτάμι να κατακλύζει τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου. Μπαίνοντας στην κερκίδα καταλάβαινες αμέσως τι σημαίνει ΠΑΟΚ και γιατί ο λαός του έχει χαρακτηριστεί από όλο τον κόσμο ως "ο πιο τρελός λαός του πλανήτη".
Περίπου τρεις χιλιάδες ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ έκαναν ΤΟΥΜΠΑ το οακα και ανάγκασαν καμιά τριανταριά χιλιάδες βάζελους να μας κοιτάνε σαν χαζοί. Το πρώτο ημίχρονο λήγει 0-0, ο λαός ξεκουράζεται για το δύσκολο δεύτερο μισό και ξαφνικά ένας μικροσεισμός αναστατώνει τους βάζελους. Το γήπεδο σείεται για κάποια δευτερόλεπτα και εντελώς αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη μας το σύνθημα:
ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΟΚ Ο ΛΑΟΣ… τι τρέλα θεέ μου… 30 χιλιάδες βάζελοι να τρέχουν πανικόβλητοι για να βγουν από το οακα κι εμείς σαν δαιμονισμένοι να χοροπηδάμε στις κερκίδες σαν να μην έγινε τίποτα... Το δεύτερο ημίχρονο ξεκινάει άσχημα για την ομάδα μας. Περίπου στο 56ο λεπτό ο βάζελος ανοίγει το σκορ αλλά εμείς δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε να τραγουδάμε για την ομάδα μας. Στο 78ο λεπτό ισοφαρίζουμε και γίνεται πανζουρλισμός. Το ματς τελειώνει 1-1 και μετά από κάποιες χαζές αψιμαχίες με την αστυνομία στις εξόδους του οακα, μπαίνουμε στα λεωφορεία και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή. Ταλαιπωρημένοι, αλλά με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη αφού φέραμε εις πέρας και αυτήν την αποστολή μας με απόλυτη επιτυχία.
Ο γυρισμός γλυκός με χαμόγελα και τραγούδια- όπως και σε κάθε εκδρομή που η ομάδα φέρνει θετικό αποτέλεσμα- αλλά κάποια στιγμή κάτι μας χαλάει… Από στόμα σε στόμα γίνεται γνωστό ότι ένα λεωφορείο που μεταφέρει οπαδούς μας λίγο πριν την κοιλάδα των τεμπών ντελαπάρισε και κατέληξε σε χαράδρα βάθους δέκα μέτρων, αφού πρώτα συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγάκι.
Και επρόκειτο για το λεωφορείο του
Σ.Φ. ΠΑΟΚ ΚΟΡΔΕΛΙΟΥ. Σε λίγη ώρα φτάνουν στο σημείο και τα υπόλοιπα λεωφορεία μας και οι εικόνες που διαδραματίζονται εκεί μας σημαδεύουν για πάντα. Οι περιγραφές είναι καλύτερα να σταματήσουν εδώ γιατί ένα σφίξιμο μας πιάνει στην καρδιά… Το αποτέλεσμα γνωστό σε όλους. 6 νέα παιδιά ηλικίας 17- 25 χρονών χάνουν την ζωή τους και δεκάδες άλλοι τραυματίζονται σοβαρά και μεταφέρονται με ασθενοφόρα στο νοσοκομείο της λάρισας.
Η Χριστίνα, ο Μπάμπης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης , ο Τάσος και ο Κυριάκος αφήνουν την ζωή τους στον δρόμο. Γιατί έτσι επέλεξε ένας ανεύθυνος ιδιοκτήτης τουριστικού πρακτορείου δίνοντας το τιμόνι στον γιό του που δεν είχε καν δίπλωμα οδήγησης… Τι άλλο να πεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο… Το αποτέλεσμα είναι όμως αυτό που μετράει. Έξι νέοι άνθρωποι πέθαναν στην άσφαλτο γι’ αυτό που αγάπησαν περισσότερο από όλα στην ζωή τους. Τον ΠΑΟΚ.
Άφησαν πίσω τους οικογένειες, φίλους και ανθρώπους που τους αγαπούσαν και πήγαν να βρουν τα υπόλοιπα μάχιμα ΠΑΟΚΤΣΑΚΙΑ που μας άφησαν νωρίς… Τον Μπέλλο, τον Κάμελ, τον Λιάκια, τον Ντόλια, τον Λέμμυ και όλους τους άλλους που πάλευαν μια ζωή για το μεγαλείο του ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ μας. Του δικού μας ΠΑΟΚ…
Αδέρφια πέρασαν ήδη 13 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα. 13 χρόνια που δεν περνάει μέρα που να μην σας σκεφτόμαστε. 13 χρόνια που το κενό που αφήσατε δεν μπορεί να καλυφθεί. 13 χρόνια μακριά μας κι όμως τόσο κοντά μας… Γράφοντας αυτές τις γραμμές ανήμερα της θλιβερής επετείου ένα δάκρυ κυλάει στα μάτια μου. Ξέρω ότι δεν το θέλετε, γιατί ήσασταν παλικάρια. Και τα παλικάρια δεν τα κλαίμε. Τα τραγουδάμε.
ΠΑΟΚ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΘΕΛΩ ΤΟ ΔΙΚΕΦΑΛΟ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ ΑΠΑΝΩ… Αυτό τραγουδούσαμε λίγες ώρες πριν το ατύχημα αγκαλιασμένοι στις κερκίδες του οακα. Και ποιος να μας το έλεγε ότι η κατάληξη θα ήταν αυτή. Είμαι σίγουρος ότι αν σας έδινε κάποιος το δικαίωμα να επιλέξετε πως θα πεθάνετε, εσείς θα λέγατε ότι θέλετε να πεθάνετε για τον ΠΑΟΚ…
Γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν όλη σας η ζωή. Ήταν το δεύτερο σπίτι σας, η οικογένειά σας, τα αδέρφια σας που πιανόμασταν όλοι μαζί αγκαλιά αν και δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας και τραγουδούσαμε για το μεγαλείο του. Ξέρω ότι θέλατε να δείτε τον ΔΙΚΕΦΑΛΟ να ανοίγει τα φτερά του και να πετάει ψηλά. Γιατί έτσι μάθατε και από τους παλαιότερους… Και γι’ αυτό προσπαθούσατε όλη σας τη ζωή . Γι’ αυτό και τα ατελείωτα χιλιόμετρα που γράφαμε μαζί μέσα στα λεωφορεία. Δεν προλάβατε όμως να ολοκληρώσετε το έργο σας. Αφήσατε όμως πίσω σας μια κληρονομιά που είναι πολύ βαριά για όλους εμάς. Και σας υποσχόμαστε ότι δεν θα αφήσουμε στην μέση αυτό που αρχίσατε. Θα τα καταφέρουμε αδέρφια και θα πάμε τον ΔΙΚΕΦΑΛΟ εκεί που του αρμόζει. Κι εσείς θα καμαρώνετε από εκεί ψηλά…
Να ξέρετε ότι μας λείπετε. Η απώλειά σας είναι δυσβάσταχτη.
Κανείς δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα ότι μπαίνουμε στα λεωφορεία και δεν σας βλέπουμε. Και ας έχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το χαμόγελο σου Χριστινάκι. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους αγώνες σου για το μεγαλείο της ΠΑΟΚΑΡΑΣ μας Δημητράκη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το τελευταία σου λόγια στο λεωφορείο Κυριάκο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το πόσο πολύ ήθελες να έρθεις σε αυτήν την εκδρομή Τασούλη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την μούρλα που κουβαλούσες πάνω σου Γιωργάκη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το πώς ένοιωθες για τον ΠΑΟΚ Μπάμπη. Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ αδέρφια. Και να ξέρετε ότι πεθαίνει μόνο ότι ξεχνάμε… Εσείς θα είστε για πάντα ζωντανοί. Οι θέσεις σας στα λεωφορεία είναι πάντα κενές και σας περιμένουν.
4/10/1999 – 4/10/2012
13 ΧΡΟΝΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΟΚΑΡΑ ΜΑΣ. Ο Σ.Φ ΠΑΟΚ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.
ΚΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ Π... ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ…"
