Άμπαλος τελικά, όπως φαίνεται πανηγυρικά, δεν ήταν ο Τσόλακ.
Άμπαλοι ήταν όλοι όσοι,
δεν μπόρεσαν να τον αξιοποιήσουν αγωνιστικά στον ΠΑΟΚ.
Γιατί το "αφήγημα" ότι δεν μπορεί το παλικάρι ή δεν θα μπορούσε ποτέ στον ΠΑΟΚ ή δεν ταίριαζε με τη "χημεία" της ομάδας,
είναι πολύ "φτηνό" και πραγματικά απευθύνεται σε "άμπαλους" και "πρόβατα".
Ο παίκτης είναι ένα βήμα,
πριν ξαναβρεθεί 2η φορά στην καριέρα του σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ και σκοράρει κατά ριπάς.
Τόσο στη Μάλμε όσο και στη Ρέιντζερς. Και πιο πριν στη Ριέκα.
Άρα το "παραμύθι",
ότι δεν μπορεί το παλικάρι ή δεν μπορούσε ή δεν θα μπορούσε ποτέ, να παίξει στον ΠΑΟΚ,
είναι πολύ "βολικό" για όσους δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι η ομάδα / ο προπονητής / το επιτελείο - βοηθοί προπονητές - γυμναστές κλπ κλπ
δεν έχει την ικανότητα, να αξιοποιήσει έναν ποδοσφαιριστή ή ποδοσφαιριστές που βλέπουμε ότι διαπρέπουν αλλού....
ή πολλές φορές, φτάνουν και σε σημείο να θέλουν να φύγουν από την ομάδα ή να μη θέλουν να μείνουν.
Άρα το πρόβλημα, για να μη "στρουθοκαμηλίζουμε",
είναι δικό μας.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο.
Τους καλύτερους μουσικούς να βάλεις σε μια ορχήστρα, εάν ο μαέστρος είναι "άμπαλος",
στο τέλος όλοι οι μουσικοί "άμπαλοι" και "παράφωνοι" θα φαίνονται και θα ακούγονται.
Οπότε ας μην πέφτουμε από τα "σύννεφα", όταν βλέπουμε ποδοσφαιριστές να διαπρέπουν οπουδήποτε αλλού, εκτός από εμάς. Τη στιγμή που εμείς τους είχαμε εξισώσει με "παλτά" ή ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας, τους έκανε να φαίνονται σαν "παλτά".
Προφανώς κάτι δεν γίνεται σωστά σε εμάς.