Η γιαγιά μου ήταν Ποντιακής καταγωγής, αλλά γεννήθηκε εδώ στον Ελλαδικό χώρο.
Οι Έλληνες πρόσφυγες Ποντιακής καταγωγής, έζησαν απίστευτα δράματα και κακουχίες. Ο επίσημος αριθμός 353.000 της Γενοκτονίας που αφορά αυτούς που σφαγιάστηκαν από τους τούρκους και τον κεμάλ, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα, πολύ μικρός, σε σχέση με τους ανθρώπους που χάθηκαν.
Θα πω ένα παράδειγμα. Όταν είχε έρθει η οικογένεια της γιαγιάς μου, με το καράβι, τους είχανε και κοιμόντουσαν χάμω στις πλάκες στο λιμάνι του Πειραιά, πριν τους μεταφέρουν προς τη Μακεδονία.
Ένα βράδυ, το μωρό της προγιαγιάς μου, μπουσούλησε και έφυγε από την αγκαλιά της μάνας που κοιμότανε και που το ζέσταινε με το κορμί της και τα λιγοστά υπαρχοντά τους.
Δυστυχώς το μωρό, το παιδάκι, το βρήκε η προγιαγιά την άλλη μέρα νεκρό, ξεπαγιασμένο από το κρύο. Αυτό ήταν το αδερφάκι της γιαγιάς μου, το οποίο ποτέ δεν το γνώρισε, καθώς η γιαγιά γεννήθηκε μετά από λίγα χρόνια. Η μάνα της βέβαια, η προγιαγιά, ποτέ δεν το ξέχασε και το μνημόνευε, ακόμα και μέχρι τα βαθειά της γεράματα....
Είναι υποχρέωση όλων μας η διατήρηση της ιστορικής μνήμης των 353.000 Ελλήνων του Πόντου που έχασαν τη ζωής τους, αλλά και όλων εκείνων που έχασαν οικογένειες, σπίτια, γη και πατρίδα.
Ο αγώνας για την παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων συνεχίζεται…
