Η Τρίπολη είναι μια επαρχιακή ομάδα, την οποία τόσο οι παίκτες όσο και οι οπαδοί πρέπει να αντιμετωπίζουμε με την ψυχολογία του ανώτερου. Δεν αντέχω να βλέπω αδέρφια που αισθάνονται φόβο ότι θα χάσουμε αυτό το παιχνίδι ή που πιστεύουν ότι δεν είμαστε καλύτεροί τους. Ο Μπόλονι όταν ήρθε είχε μιλήσει για την αναγκαιότητα της ψυχολογίας του νικητή ειδικά στα εκτός έδρας και προφανώς το είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.
Και ο Σάντος παλαιότερα το είχε αποδείξει στην πράξη, αφού οι εκτός έδρας αγώνες μας με τις τότε επαρχιακές ομάδες είχαν ενδιαφέρον μόνον όσον αφορά στο σκορ και όχι στον νικητή. Αν δεν πάμε με την σιγουριά και τον αέρα του νικητή σε έδρες όπως της Τρίπολης, τότε δεν αξίζουμε το πρωτάθλημα. Και αν εμείς οι οπαδοί δεν έχουμε τον αέρα του νικητή, τότε τί πρέπει να περιμένουμε από τους παίκτες?
Η ομάδα είναι πρώτη με τον Άγγελο, με τον Βρύζα, με τον Ιβάν, με τον Τζακ, με αυτό το ρόστερ και χωρίς τον Νομπόα. Με την προσθήκη του παικταρά, ίσως και ενός δύο ακόμα, απλώς θα θέσουμε το ενδεχόμενο της ήττας μας στην σφαίρα της φαντασίας. Ας μην στρέφουμε την όποια οργή ή αγανάκτησή μας κατά της ίδιας της ομάδας. Ο χοντρός και ο αηδιαστικός συρφετός του είναι οι προφανείς στόχοι και φροντίζουν συνεχώς να το αποδεικνύουν.
Μόνον την κακή μας μέρα φοβάμαι σήμερα και κυρίως τον διεφθαρμένο σκατόμπατσο με την σφυρίχτρα.
