Το βαζω εδω γιατι μου αρεσε και δεν θελω να χαθει.
Κυριως για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ.
Κι αν είσαι ΑμεΑ και θέλεις να πας γήπεδο;
Βασίλης Σαμπράκος
Τις προάλλες έτυχε να πέσω σε ένα δημοσίευμα, το οποίο αφορούσε το ποστάρισμα μιας μητέρας στο facebook σχετικά με την κακή εμπειρία που είχε η κόρη της, η Μυρτώ Κοτρώτσου, στο ΟΑΚΑ, στο οποίο βρέθηκε για να παρακολουθήσει, στις 26 του περασμένου Ιουλίου, το ΑΕΚ – ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Σύμφωνα με τα όσα κατήγγειλε η μητέρα της, “ο χώρος που προβλεπόταν για τα ΑμεΑ ήταν ένας απομακρυσμένος χώρος, όπου ούτε ο αέρας δεν έφτανε. Δεν υπήρχε χώρος για τους συνοδούς, ενώ πολλοί αναγκάστηκαν με παγάκια να ανακουφίσουν τους ανθρώπους τους”. “Αναγκαστικά βάλαμε οξυγόνο στη Μυρτώ”, έγραψε στο facebook, ποστάροντας φωτογραφίες, από τις οποίες καταλαβαίνεις ότι και η ορατότητα ήταν περιορισμένη.
Αν αυτό συμβαίνει σήμερα στο ΟΑΚΑ, την έδρα Superleague με τις περισσότερες θέσεις για άτομα με ειδικές ανάγκες (σύμφωνα με τις προδιαγραφές, μπορεί να φιλοξενήσει έως και 50 ανθρώπους μαζί με τους συνοδούς τους), τι θα συμβαίνει στα υπόλοιπα γήπεδα; αναρωτήθηκα. Και την ίδια στιγμή ντράπηκα για λογαριασμό μας, εδώ στο gazzetta, που δεν έχουμε φροντίσει να δώσουμε την απαιτούμενη σημασία σε αυτό το θέμα. Τα ερεθίσματα τα έχουμε λάβει από συμβάντα σαν αυτό της Μυρτούς, ή με ενέργειες σαν αυτή στην οποία προχώρησαν πολύ πρόσφατα, πριν από περίπου 10 ημέρες, φίλοι του Παναθηναϊκού που είναι άτομα με αναπηρία και αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν σύνδεσμο ώστε να ακουστεί πιο δυνατά η φωνή τους “μετά από αρκετά προβλήματα που έχουμε συναντήσει στα γήπεδα”, όπως έγραψαν στην πρώτη ανακοίνωσή τους. Και πώς να μην έχουν συναντήσει προβλήματα όταν η Λεωφόρος “στα χαρτιά” διαθέτει 10 θέσεις αλλά στην πραγματικότητα δύναται να φιλοξενήσει σε ανθρώπινες συνθήκες το πολύ τρεις ανθρώπους, στη θύρα των επισήμων, διότι οι υπόλοιπες (7) θέσεις είναι στη θύρα 14 και δεν προσφέρουν ανθρώπινη εμπειρία επειδή οι συνθήκες και η ορατότητα είναι κακές;
Λίγο καλύτερη είναι, σύμφωνα με τις περιγραφές, η κατάσταση στην – επίσης παλιά – Τούμπα.
Ο ΠΑΟΚ τοποθετεί τους περίπου 10 τακτικούς θαμώνες των αγώνων του, που είναι άτομα με αναπηρία, μπροστά από την θύρα 7, όπου η ορατότητα είναι περιορισμένη, δεδομένου ότι τοποθετούνται ουσιαστικά πίσω από μια εστία και βρίσκονται στο ύψος του αγωνιστικού χώρου. Οταν παρουσιάζονται περισσότεροι από δέκα, ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να εξυπηρετήσει έως και δεκατέσσερις επιβαίνοντες σε αμαξίδια τοποθετώντας τους σε άλλα σημεία του γηπέδου, ακόμη και στις σουίτες, αφού το γήπεδο δεν δίνει δυνατότητα για αύξηση της χωρητικότητας, θέμα πάντως που παραμένει προς διερεύνηση από τα στελέχη της ΠΑΕ.Ο Ολυμπιακός έχει αξιοποιήσει τις δυνατότητες που του δίνει το καινούργιο γήπεδό του. Διαθέτει περί τις 40 θέσεις για τους ανθρώπους με αναπηρία και τους συνοδούς του, τους διαθέτει τηλέφωνο επικοινωνίας προκειμένου να κλείνουν θέση, εκδίδει ανακοινώσεις προκειμένου να ενημερώνει όταν οι θέσεις εξαντλούνται ώστε να μην ταλαιπωρούνται άδικα όσοι επιθυμούν να βρεθούν στο γήπεδο και δεν έχουν κάνει προηγουμένως κράτηση θέσης, και έχει δώσει δυνατότητα πρόσβασης σε δύο κυλικεία προκειμένου αυτοί να μην αντιμετωπίζουν εμπόδια στην εξυπηρέτησή τους. Για τους μικρότερους συλλόγους δεν βρήκα νόημα να αναζητήσω πληροφορίες. Δεν ήθελα να νιώσω χειρότερα.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι ελληνικό. Μόνο που στην “προχωρημένη” και πιο “πολιτισμένη” Ευρώπη οι άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι να επισκεφθούν τα γήπεδα με αμαξίδια δεν βρίσκουν χώρο για άλλο λόγο: επειδή οι σύλλογοι – εταιρείες τον κρατούν για να τον μοσχοπουλούν. Ενα λεπτομερέστατο ρεπορτάζ της Telegraph στις 18 Σεπτεμβρίου από τον εξαιρετικό Jeremy Wilson
αποκάλυψε ότι η Premier League έχει απειλήσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι, οι οποίες δεν έχουν συμμορφωθεί παρά τα τελεσίγραφα που έχουν πάρει από την διοργανώτρια προκειμένου να αυξήσουν την χωρητικότητα για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες στα γήπεδά τους, με τιμωρία αλλά και διαπόμπευση. Στο ίδιο, άκρως κατατοπιστικό ρεπορτάζ αποδεικνυόταν ότι η συντριπτική πλειονότητα των ομάδων δεν πληροί τις προδιαγραφές που έχει βάλει η Premier League, και αυτό συμβαίνει είτε λόγω παλαιότητας της έδρας τους είτε λόγω έλλειψης μέριμνας παρά τις υποσχέσεις περί του αντιθέτου.
Οπως θα διαπιστώσεις διαβάζοντας τα νούμερα, οι Αγγλοι δίνουν πολύ περισσότερο χώρο στα άτομα με αμαξίδια συγκριτικά με τους Ελληνες. Η κύρια διαφορά μας με τους Αγγλους όμως δεν είναι αυτή· είναι που ξέρεις ότι εκεί είναι ζήτημα χρόνου να λυθεί το πρόβλημα ή τουλάχιστον να βελτιωθούν θεαματικά οι συνθήκες για τα άτομα με αναπηρίες, ενώ εδώ ξέρεις ότι το πιθανότερο είναι να συνεχίσουν αυτοί οι άνθρωποι να νιώθουν και ως θεατές ποδοσφαίρου παραμελημένοι, για να μην πω παραπεταμένοι. Είναι ότι εκεί, στην Αγγλία, η Premier League ήδη επιβάλει ποινές, που είναι πρόστιμα, με προοπτική να φτάσει ακόμη και σε ποινή διεξαγωγής αγώνα μπροστά σε άδειες κερκίδες ή και αφαίρεση βαθμών.Στην Αγγλία, οι ποδοσφαιρόφιλοι που επισκέπτονται το Stamford Bridge με αμαξίδια παραπονιούνται για την έλλειψη ορατότητας, αλλά ξέρουν ή πράγματι μπορούν να ελπίζουν ότι η Τσέλσι θα λύσει αυτό το πρόβλημα όταν μετακομίσει, όπως το έλυσε η Λίβερπουλ όταν ανακαίνισε το Αnfield, όπως το λύνει η Τότεναμ στο νέο της γήπεδο, όπως το έλυσε η Αρσεναλ, όπως το έλυσε η Σίτι. Η Γιουνάιτεντ, που δεν το λύνει, μολονότι είχε δεσμευτεί ότι θα το πράξει, και τώρα ζητεί παράταση χρόνου μέχρι το 2020 δέχεται ήδη κοινωνική, όχι μόνο ποδοσφαιρική, κριτική και είναι βέβαιο ότι σύντομα θα βελτιώσει τις συνθήκες.
Και η Superleague τι κάνει; Φυσικά δεν έχει ορίσει μίνιμουμ θέσεων σε καμία από τις έδρες διεξαγωγής των αγώνων της, δηλαδή δεν έχει λειτουργήσει σαν την Premier League θεσπίζοντας κριτήρια σχετικά με την χωρητικότητα κάθε γηπέδου. Εχει μιμηθεί την UEFA, η οποία στην οδηγία της περιγράφει αόριστα ότι “σε κάθε γήπεδο πρέπει να υπάρχει χώρος φιλοξενίας ατόμων με αναπηρίες που φτάνουν στο γήπεδο με αμαξίδια και συνοδό” και έχει γράψει το ίδιο στην προκήρυξη του πρωταθλήματος. Μέσω του κανονισμού ασφαλείας και γηπέδων επιβάλει στις ΠΑΕ να μεριμνούν προκειμένου να υπάρχει τρόπος πρόσβασης αυτών των ανθρώπων στον διαμορφωμένο για αυτούς χώρο. Αυτά. Και τέλος.
Δεν θυμάμαι ποτέ να είδα τη Superleague να κάνει το ελάχιστο, δηλαδή να προσκαλεί όλους τους ποδοσφαιρόφιλους με αναπηρίες, που επισκέπτονται με το αμαξίδιό τους τα γήπεδά της, για να τους ακούσει, να τους δώσει σημασία, προκειμένου να τους δείξει ότι δεν τους αφήνει στο περιθώριο και ότι έχει την διάθεση να τους φέρει πιο κοντά στο γήπεδο και κυρίως να τους διευκολύνει τη γηπεδική ζωή τους στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που της δίνουν τα παλιά γήπεδα που χρησιμοποιεί. Δεν έχει γίνει ούτε αυτό. Ούτε μια πράξη συμβολική.
Νιώθω πάρα πολύ άσχημα και ζητώ συγγνώμη από όλους αυτούς τους ποδοσφαιρόφιλους που θίγω για πρώτη φορά σε κείμενό μου το συγκεκριμένο θέμα. Και φυσικά υπόσχομαι ότι θα επιστρέψουμε, τόσο εγώ όσο και το gazzetta.
