Η ευχή του είναι οι άνθρωποι να μάθουν να δίνουν και να παίρνουν αγάπη. "Μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα γίνουν ευτυχισμένοι". Θεωρεί ότι διανύουμε τις ομορφότερες ημέρες "που θα γίνουν ακόμα καλύτερες, όταν δοθεί ο ένας στον άλλον", όταν "αγαπήσει ο ένας τον άλλον. Τότε δεν θα χρειαζόμαστε χρήματα". Για όσα λέει ο παπά-Χρήστος, έχει και παραδείγματα που αποδεικνύουν πως τα "πιστεύω" του δεν είναι ουτοπικά. Κάθε άλλο. Ο γνωστός ως "παπά-ΠΑΟΚ" έχει πολύ ξεκάθαρη άποψη, επί του τι θέλει ο κόσμος: "Αγάπη, τρέλα και ειλικρίνεια και εγώ του τα δίνω όλα". Δίνει και άλλα πολλά. Ελάτε μαζί μας.
Ο Χρήστος Μήτσιος γεννήθηκε στην Κόνιτσα, όπου έζησε έως την στιγμή που ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1978) και μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στην θεολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Μια στάση εδώ, διότι στην Κόνιτσα
"είχα την ευλογία να ζήσω τον Πατέρα Παΐσιο, μια από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες του αιώνα μας. Ένας άνθρωπος καθαρής σοφίας, με καλή καρδιά, πολλή αγάπη και εξαιρετική κατανόηση του πραγματικού νοήματος που έχει το Ευαγγέλιο. Από το βάθος, όχι από την επιφάνεια και τον φαρισαϊσμό. Ήξερε να αγαπά, να προσφέρει, αλλά και τι έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος για να είναι δυνατός, χαρούμενος, ευτυχισμένος και ευλογημένος".
Λέξεις απλές, αλλά με δυνατή έννοια και σίγουρα με σύνθετη προσέγγιση. "Κάθε άλλο! Θα έλεγα ότι είναι πανεύκολο. Η ευτυχία είναι εύκολη, αρκεί να ξεκολλήσουμε από τα άγχη της ύλης. Έτσι κι αλλιώς, όλα εδώ θα μείνουν. Η ευτυχία προϋποθέτει να μην μπαίνει ο άνθρωπος σε ένοχες τύψεις και εσωτερικούς βασανισμούς. Ο Πατέρας Παΐσιος μιλούσε για την αγάπη, την απλότητα. Έβλεπε τον χριστιανισμό, όπως μπορεί να αγαπηθεί από την κοινωνία και τον κόσμο. Έλεγε συνεχώς "ο Θεός όπως τον δίνετε στα μάτια του κόσμου, να είναι σαν την αγκαλιά του καλού πατέρα, στην παραβολή του ασώτου υιού". Και κάπως έτσι προέκυψε στη ζωή μας ο παπά-ΠΑΟΚ.
"Ο ΠΑΟΚ μου έδωσε ζωή"Πριν κάνει τη μετακόμιση, όχι μόνο παρακολουθούσε ποδόσφαιρο "αλλά είχα παίξει και στον ΠΑΣ Γιάννινα, 5-6 παιχνίδια. Μετά είχα έναν τραυματισμό στο πόδι, δεν υπήρχαν λεφτά για να γιατρευτεί και σταμάτησα. Στα 16 μου, βρέθηκα ωστόσο, να αγωνίζομαι ως ακραίος αμυντικός". Όταν λοιπόν, πήγε στη Θεσσαλονίκη "ήμουν από ένα χωριό που σχεδόν δεν είχε ρεύμα, φως, νερό, τηλέφωνο ή δρόμους. Παράλληλα με τις σπουδές, δούλευα, γιατί ο εργάτης πατέρας μου και η αγρότισσα μητέρα μου είχαν επτά παιδιά. Έκανα λοιπόν, μια βόλτα από όλα τα γήπεδα της πόλης. Να θυμίσω ότι τότε και οι τρεις ομάδες της πόλης είχαν πολύ δυνατές ομάδες, με εξαιρετικούς παίκτες". Όλα τελείωσαν "την ημέρα που βρέθηκα στις εξέδρες της Τούμπας, για ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Ανέκαθεν ενθουσιαζόμουν εύκολα. Η ατμόσφαιρα αυτή ήταν απερίγραπτη. Η χαρά, η όρεξη όλων ήταν κάτι το ασύλληπτο". Ένιωθε πως έχει καλυφθεί πλήρως "γιατί όταν πηγαίνω στο γήπεδο, ξεχνώ τα πάντα. Βρίσκομαι πραγματικά σε έναν χώρο που απολαμβάνω. Το ίδιο συμβαίνει και αν βρεθώ έξω με μια παρέα, για να φάω ή να πιω ένα ποτό. Δίνομαι, ξεχνιέμαι, απολαμβάνω. Ίσως αυτό μου δίνει ζωή. Ο ΠΑΟΚ μου έδωσε ζωή".
Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές του, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και μετά "διορίστηκα από εδώ και από εκεί. Χάθηκα για λίγο, γιατί ήμουν και μακριά και τα χρήματα δεν επαρκούσαν για να μπορώ να πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη και στο γήπεδο. Όταν όμως, έκανα παιδιά και έγινα παππάς, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη". Αυτό έγινε το 2000. "Σιγά σιγά, οι γιοι μου ήθελαν να πάμε στο γήπεδο". Έτσι, για πρώτη φορά παρουσιάστηκε στην Τούμπα με τα ράσα
. "Συμπτωματικά, ήταν πάλι σε παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Ήταν η μέρα που βγήκε το τρελό σύνθημα "Παππά, Παππά...". Αυτό που λέει και κάτι για τον Πειραιά". Μόλις τον είδαν μπροστά τους οι οπαδοί, αιφνιδιάστηκαν. "Δεν κράτησε πολύ η έκπληξη.
Τους αγκάλιασα όλους και αμέσως βρεθήκαμε να χοροπηδάμε όλοι μαζί. Να ξέρεις κάτι. Για εμένα, επισήμως ή ανεπισήμως, είτε έχω μπροστά μου μεγάλο άνθρωπο, είτε μικρό, τον αγκαλιάζω. Δεν χαιρετώ ποτέ με μακρινή χειραψία. Η αγκαλιά είναι ο χαιρετισμός του ανθρώπου. Όχι το γαλλικό... σύστημα. Τι λέει το savoir vivre ως κανόνα; Ότι η χειραψία είναι για να κρατάμε αποστάσεις. Μα δεν χρειάζονται. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη και η ανθρωπιά".
Τι θυμάται περισσότερο από εκείνη την πρώτη φορά; "Η αγκαλιά στη Θύρα 4! Με συγκινεί ακόμα και σήμερα. Ξέρεις τι ωραία είναι να έρχονται στο ημίχρονο παιδιά και να μου εξομολογούνται στο αυτί; Και ας "καίει" το γήπεδο γύρω. Γίνεται χαμός, αλλά στο δικό μου το αυτί ακούγονται πράγματα από τις ζωές των ανθρώπων. Δεν τα ανταλλάσσω με τίποτα". Κάπως έτσι, φτάσαμε... σε αυτό.
Γελάει.
"Μπαίνοντας την Κυριακή (25/10) στο γήπεδο, για το ματς με τον Παναθηναϊκό, παρέα με το γιο μου και ένα φιλαράκι, με ζυγώνουν κάποιοι δημοσιογράφοι, για πλάκα -βλέπεις, είμαστε όλοι φίλοι εδώ. Με πλησιάζουν λοιπόν, και αρχίζουν να με ρωτούν διάφορα. Κάποια στιγμή, ένας μου λέει "κάνε μια πρόβλεψη". Μέσα στην τρέλα μου -από διαίσθηση θες, ως ευχή;- του λέω "3-1 και άνετα". Το "ανέβασαν" στο Internet και όταν τελείωσε το ματς, έγινε χαμός". Μήπως όμως, συνεχιστεί αυτό το θέμα, τώρα που πέτυχε. "Ήταν κάτι που έγινε ως αστείο. Ας μην το ντύσουμε με άλλες ιστορίες. Θα ήταν χαζό. Δεν θέλω να πουλήσω μαγικές ικανότητες ή αγιότητες. Θα ήμουν για το ψυχιατρείο, αν το έκανα".
Σε παλαιότερη συνέντευξη είχε πει ότι "για να πλησιάσω τους νέους, πήγα στους χώρους τους. Χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα. Ο παππάς πρέπει να κατέβει στο πεζοδρόμιο, για να κερδίσει ψυχές". Πού έχει οδηγήσει αυτή η προσέγγιση; "Εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, από αυτά τα παιδιά έρχονται να με βρουν και να μου εξομολογηθούν. Να συζητήσουμε. Είναι παιδιά που δύσκολα θα τα έπιανε ένας παππάς ή οποιοσδήποτε εκπρόσωπος της κοινωνίας. Έτυχε να γίνεται στο γήπεδο. Δεν θεωρώ φυσικά, ότι είναι κανόνας που θα έπρεπε να ακολουθούν όλοι οι ιερείς. Για εμένα έχει αποτέλεσμα και το απολαμβάνω. Ας αφήσουν λίγο τον χαζό παππά-Χρήστο να κάνει αυτό που κάνει, για να δουν κάποια παιδιά λίγο φως. Να το γράψεις έτσι όπως στο είπα: χαζό Παππάς-Χρήστος".
Ο ΠΑΟΚ, η Μπάρσα, η Τσέλσι και ο ΟλυμπιακόςΕίχε μιλήσει και για την ανάγκη να γίνει ο ΠΑΟΚ οικογένεια, για να γίνει μεγάλη ομάδα. "Όλες οι προσπάθειες των ανθρώπων, ξεκινώντας ο καθένας από την οικογένεια του και φτάνοντας στην κοινωνία, χρειάζονται αγάπη, αγκαλιά, δύναμη, να συμπαραστέκεται ο ένας στον άλλον, να προσφέρουν όλοι σε ένα καλό αποτέλεσμα. Γιατί όταν είμαστε όλοι ενωμένοι, θα πετύχουμε. Πολύ περισσότερο λοιπόν, μια ομάδα οφείλει να είναι οικογένεια, να είναι ο ένας για τον άλλον. Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν την πραγματικότητα. Δεν το λέω συχνά, αλλά είμαι μέλος της μεγάλης οικογένειας της "Μπάρσα" -φυσικά, καμία ομάδα δεν είναι πάνω από τον ΠΑΟΚ- και όλοι έχουν πως έχει κάνει θαύματα, όσες φορές ήταν οικογένεια. Πήρε τίτλους, πήρε τα πάντα. Από την άλλη μεριά, στην Τσέλσι φαίνεται πως ο Μουρίνιο έχει πρόβλημα να κάνει τους παίκτες του να αισθάνονται μέλη οικογένειας και έχουν αρχίσει να διαλύονται. Το ίδιο έχει γίνει και στη Ρεάλ. Όταν χάνεται η συνοχή και η αγάπη, αρχίζει ο κατήφορος".
Τι βλέπει να γίνεται στο φετινό ελληνικό πρωτάθλημα, δεδομένου του πώς έχει διαμορφωθεί η κατάσταση; "Ο Ολυμπιακός έχει πάρα πολλά χρήματα από το Τσάμπιονς Λιγκ και τη δυνατότητα να έχει παίκτες που είναι μια κλάση παραπάνω. Ο ΠΑΟΚ έφερε έναν παίκτη πανευρωπαϊκής κλάσης, τον Μπερμπάτοφ, αλλά ο Ολυμπιακός έχει 2-3. Να σου πω όμως, κάτι; Η προσέγγιση μου σε τέτοια δεδομένα είναι αυτή του κινήτρου. Θες να γίνεις καλύτερος; Δούλεψε περισσότερο. Κάποιες φορές λέω στους μικρότερους παίκτες του ΠΑΟΚ "κάθισε να δουλέψεις, να γίνεις μεγάλος, γιατί χωρίς δουλειά, χωρίς ιδρώτα δεν γίνεται τίποτα. Κανείς δεν θα σου χαρίσει τίποτα".
Η ιστορία βέβαια, έχει και ένα "αλλά". "Πέρα από την προσπάθεια που οφείλει να καταβάλει ο καθένας σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας πρέπει το παιχνίδι να παίζεται επί ίσοις όροις. Να το έχουμε δουλέψει κατά τρόπο που να είναι δίκαιο και τίμιο. Να ισχύει η κοινότυπη φράση "ας το πάρει ο καλύτερος". Νομίζω πως αυτό δεν γίνεται στην κοινωνία μας. Και θα σου πω μια ιστορία. Έχω έναν συνεργάτη στην Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος" (σ.σ. λίγη υπομονή και θα φτάσουμε κι εκεί) που είναι σε υψηλή θέση κεντρικής επιτροπής στις Βρυξέλλες. Το αντικείμενο του είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Τον ρώτησα λοιπόν, μια μέρα αν είχε κάνει κάτι, αν είχε μέσο. Μου απάντησε "η δουλειά, το βιογραφικό, οι δημοσιεύσεις στα περιοδικά και η προϋπηρεσία ήταν το όχημα μου". Αυτό λοιπόν, θα ήταν ωραίο να ισχύει και στη χώρα μας, έτσι; Όπου και αν πηγαίνει κάποιος να κρίνεται και να 'χει καλό ή κακό αποτέλεσμα αυτή η κρίση, αναλόγως της προσπάθειας. Τι ωραία κοινωνία που θα ήταν; Επίσης, δεν γίνεται να ζητάς από άλλους κάτι που δεν κάνεις εσύ. Όλοι πρέπει να δραστηριοποιηθούμε για να αλλάξει η κοινωνία. Ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα καλά, να προσπαθούμε ώστε να το κάνουμε καλύτερα αύριο".
Θα πείτε "ωραία τα λέει, αλλά τι κάνει ο ίδιος;". Θα σας πω ότι με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκε το "Κοινωνία αγάπης και προσφοράς", μη κερδοσκοπικό σωματείο, με έδρα το Τρίλοφο Θεσσαλονίκης και πολλαπλή δραστηριότητα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Επί 15 χρόνια είναι παππάς και επί 30 καθηγητής Θεολογίας. "Αυτό κράτησε μέχρι πριν δυο χρόνια. Σε κάποια από τα μαθήματα, στο σχολείο προ τριετίας, αυτά που τους έχουν δώσει το ελληνικό όνομα project και έχουν ελεύθερη θεματολογία, μιλούσαμε με τα παιδιά της Β' λυκείου για την κρίση της εποχής και τους τρόπους αντιμετώπισης, μέσα από την κοινωνική αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό.
Τους ζήτησα να μαγειρεύουν σπίτια τους και να δίνουμε αυτό το φαγητό στις άπορες οικογένειες. Έτσι προέκυπταν 30-40 μερίδες, πότε πότε κανά γλυκό, μια πίτα. Αυτό μεγάλωσε πολύ γρήγορα και έπρεπε να το κάνουμε νόμιμο για να μην έχουμε ιστορίες με τη γραφειοκρατία. Έτσι, προέκυψε η κοινωνία αγάπης και προσφοράς. Ψάχναμε έναν τίτλο που να ήταν "πιασάρικος", που λέει και η νεολαία. Τα παιδιά επέλεξαν το "Πατέρας Παΐσιος".
Αυτή τη στιγμή το σωματείο διαθέτει κοινωνικό συσσίτιο που παραδίδεται στα σπίτια των ανθρώπων που το έχουν ανάγκη "δεν έρχονται ως ζητιάνοι ή ως ιδρυματική κατάσταση και είναι πάντα πλούσιο. Με τη σαλάτα, το γλυκό, το φρούτο, το φρέσκο το ψωμί. Είναι σαν πακέτο από καλό εστιατόριο" και οι μερίδες ξεπερνούν τις 7000 το μήνα. Πέραν τούτου, υπάρχουν δυο κοινωνικά παντοπωλεία και ένα μεγάλο "περιποιημένο" κοινωνικό κατάστημα ρούχων. Μια στιγμή. Δεν τελειώσαμε.
Παππά-ΠΑΟΚ τώρα και στα Πετράλωνα"Τώρα φτιάχνουμε το κοινωνικό ιατρείο. Είμαστε στις εγγραφές, για να δώσουμε και δελτίο υγείας. Οι εγγεγραμμένοι γιατροί έχουν φτάσει τους 36 και αφορούν όλες τις ειδικότητες. Επίσης, δουλεύουμε πάνω στη δημιουργία ενός εργαστηρίου ψυχικής ισορροπίας, με τη σκέψη να φύγουμε από τα φάρμακα και να στηρίξουμε τον κόσμο με συζήτηση και την κοινοβιακή αντίληψη. Είμαστε και στη δημιουργία ενός δικτύου ηλεκτρονικής εύρεσης εργασίας, ενώ με τη σύμπραξη του Δήμου και της ΠΑΕ ΠΑΟΚ ετοιμάζουμε να δίνουμε πρωινό συσσίτιο, σε όλα τα παιδιά που μας δηλώνουν τα σχολεία της Θεσσαλονίκης πως υποσιτίζονται".
Δεν είχε συναντηθεί, μέχρι πρότινος, με τον Ιβάν Σαββίδη. "Πήρε ο ίδιος την πρωτοβουλία, τελευταία. Δεν έχουμε μιλήσει για ρόλους και χρήματα. Δεν έχω ζητήσει ποτέ και δεν πρόκειται να ζητήσω. Μια συνεργασία όμως, για το συσσίτιο τη συμφωνήσαμε και την έχουμε ξεκινήσει με τους συνεργάτες του. Πριν το ματς με τον Παναθηναϊκό, την Κυριακή (25/10) μου είπε
"τι γίνεται; Θέλω γρήγορες κινήσεις" και είναι λογικό. Είναι ευαίσθητος σε αυτό το κομμάτι", όπου επίσης θα βοηθήσουν όλοι "όλα τα κομμάτια της κοινωνίας".Στα συσσίτια προς τα σχολεία, θα υπάρξει συνεργασία και με το Δήμο. Τον ρωτήσαμε αν έχει επικοινωνία με τον Δήμαρχο, Γιάννη Μπουτάρη. Μας απάντησε "είμαι από αυτούς που δεν ψάχνω συνεργασίες, με τα ανώτατα στελέχη όπου και αν πάω. Υπάρχει συνεργασία με το Δήμο και μάλιστα, πολύ καλή. Με τα στελέχη, τον πρόεδρο του ΔΣ, τους αντιδημάρχους, το τοπικό παράρτημα Δήμου Κοινότητας Τούμπας. Αν χρειαστεί να μιλήσω και με τον κ. Μπουτάρη, θα γίνει. Όλοι χρειάζονται. Όπως είχα πει στην αντιπεριφερειάρχη, κ. Πατουλίδου και οι κοινωνικοί θεσμοί θα πρέπει να είναι ενωμένοι.
Δεν κόβουμε κομμάτια από τις ανάγκες του κόσμου και τις αναθέτουμε στον καθένα. Είμαστε όλοι ένα. Αν κάποιος αισθανθεί ότι είναι σημαντικότερος ή καλύτερος από τον άλλον, θα είναι για το ψυχιατρείο. Επίσης, ό,τι περισσεύει, το προσφέρουμε σε άλλους φορείς, στον "Φάρο του κόσμου", τις φυλακές όπου υπάρχει υποσιτισμός και σε άλλους συλλόγους ή ενορίες. Με συμπράξεις στείλαμε βοήθεια στους πρόσφυγες, στα σύνορα και πολλά τρόφιμα στην Παλαιστίνη".
Για όλα αυτά "απασχολούνται πάνω από 1000 εθελοντές. Εμείς ρίξαμε το σύνθημα στην αρχή πως δεν θέλουμε λεφτά, αλλά λίγο από το χρόνο του κόσμου και ό,τι περισσεύει από το σπιτικό του. Έπιπλα είναι αυτά; Τρόφιμα; Οι εταιρίες μας έδιναν τον εξοπλισμό που περίσσευε, τα τρόφιμα που τους έμεναν. Ό,τι έχουμε, ό,τι διαχειριζόμαστε είναι προσφορές. Δεν υπάρχει έμμισθος υπάλληλος και βγαίνουν όλα πέρα, πολύ καλά. Όλοι απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε". Δεν μπορεί να μην έχουν εμφανιστεί κόσμος να αμφισβητήσει από το αγνό των προθέσεων έως το αλτρουιστικό του πράγματος. "Λέμε μια πολύ απλή φράση:
όποιος θέλει να έλθει να δει ό,τι θέλει να δει, να συμμετάσχει ισότιμα σε όλες αυτές τις ενέργειες, μπορεί να το κάνει. Όποιος το επιθυμεί, μπορεί να ψηλαφίσει με τα χέρια του, να δει με τα μάτια του και να διερευνήσει με το μυαλό του, είτε είναι αγαθό, είτε είναι πονηρό".Το πλούσιο έργο, ο άρτιος συντονισμός και η αποτελεσματικότητα των προσπαθειών είναι και ο λόγος που "θα έχουμε παράρτημα στην Αθήνα. Αυτές τις ημέρες ξεκινάμε στα Πετράλωνα.
Θα βλέπετε τον παππά-ΠΑΟΚ και στην Αθήνα, όπου κάθε φορά όταν συστήνομαι με φωνάζουν "ο τρελό-παππάς" και ανοίγουν την αγκαλιά τους. Πίστευα πως τα πράγματα θα ήταν κάπως διαφορετικά, αλλά δεν ήταν. Δεν διαχωριζόμαστε μπροστά στα σοβαρά. Είμαστε όλοι μαζί". Φυσικά, όπως ισχύει και στη Θεσσαλονίκη, το αυτί του θα είναι εκεί για να ακούσει προσωπικές εξομολογήσεις. "Η εξομολόγηση, η συζήτηση με τον κόσμο είναι ένα από τα στοιχεία που μας δίνουν το αποτέλεσμα που έχουμε. Είναι κάτι που κάνω επί 15 χρόνια.
Όταν οι σχέσεις γίνουν ζωντανές, γίνουν ανθρώπινες, μπορούμε να συνεργαστούμε και σε άλλα πράγματα. Ξέρεις τι σημαίνει να έρχεται ένα παιδί το οποίο στην κοινωνία αντιμετωπίζεται ως "ο αλήτης", να γονατίζει, να μου αρπάζει το χέρι και να το φυλά και να μου λέει "έκανα αυτό, αυτό, αυτό και δεν έχω δικαιολογία. Βοήθα να ηρεμήσει η ψυχούλα μου, να βρω μια μικρή ακρούλα με το Θεό";
Τελευταία αυτή η ακρούλα είναι ζητούμενο για όλο και περισσότερους ανθρώπους. "Αυτό που μας λείπει, είναι να βρούμε άκρη με τον εαυτό μας. Να αποκτήσουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Δεν υπάρχει λύτρωση, μόνο μέσα από την άθροιση αριθμών. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη, την αγάπη μέσα μας. Να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον. Αν γίνει πλούσια σε αυτά η κοινωνία μας, θα βρούμε τη λύση σε όλα. Το τραγικό ωστόσο, είναι ότι ο καθένας έχει φτιάξει μαύρες σπηλιές, στις οποίες έχει κρυφτεί. Ισχύει αυτό που λέει ο λαός, πως "θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι". Δεν είναι όμως, απ' έξω αυτό που μας τρώει, αλλά από μέσα μας. Χρειάζεται να το βγάλουμε στο φως".
Ο Άνθιμος, η γιαγιά Αριστούλα και η ουσίαΤο δικό του φως, προφανώς και το έχει στην επιφάνεια, ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι που δεν το ήθελαν αυτό και τον πολέμησαν για τον τρόπο που έχει βρει να ζει τη ζωή του ως κληρικός -αλλά και ως άνθρωπος. Για παράδειγμα, ο Μητροπολίτης Άνθιμος είχε επιτεθεί το 2010 στον παπά-Χρήστο (εξηγώντας πως οι επισκέψεις του στο γήπεδο, δεν είναι η πρέπουσα εικόνα ιερέα και του συνέστησε να μην εμφανιστεί ξανά στις εξέδρες). "Κατ' αρχάς, ανήκω σε άλλη Μητρόπολη. Δεν είμαι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά ανατολικά, όπου είναι ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Νικόδημος. Άρα δεν έχω σχέση. Υπήρξαν μικρές κόντρες, γιατί πάω στο γήπεδο, υπήρξαν κάποιες ιστορίες που ανήκουν στο παρελθόν. Θέλω να πιστεύω ότι μας έκαναν όλους πιο σοφούς και πιο δυνατούς".
Τότε είχε δημιουργηθεί γκρουπ στο Facebook, με τον τίτλο "Λευτεριά στον παπά-Χρήστο". "Υπήρξε μια τεράστια πολεμική εναντίον μου, ξεκινώντας ίσως από άλλους σκοπούς και αιτίες. Έκαναν ένα υπέροχο καλό: την πέρασαν μέσα από τους τρελούς του ΠΑΟΚ. Δεν γίνεται να "σφαχτεί" ένα μέλος του ΠΑΟΚ και να μη ξεσηκωθεί όλο το άλλο κομμάτι. Αυτό που κατάφεραν, ήταν να με λατρέψει περισσότερο όλη η οικογένεια του ΠΑΟΚ και την ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό".
Είχε πει πως "θέλησαν να μου πάρουν το κεφάλι. Σε έναν ΠΑΟΚτζη όμως, δεν το παίρνεις εύκολα γιατί έχει δυο κεφάλια. Και να πάρεις το ένα, θα ζήσει το άλλο". "Αν είναι να πέσει κάποιος και να θυσιαστεί, θα πρέπει να το σκεφτούν πολύ καλά αυτοί που θα επιχειρήσουν να το κάνουν. Αυτό θέλω να διδάξω στα παιδιά μου και τους νέους, στην κοινωνία. Το καλό παιδί, με την κακή έννοια, δεν πρέπει να υπάρχει. Αυτό δηλαδή, που λέει "σκύβω, σφάξτε με". Πρέπει να παλέψουμε, να σηκωθούμε όρθιοι. Όπου βλέπουμε αδικία, είτε σε εμάς είτε σε άλλους, πρέπει να είμαστε μαχητές, με καρδιά γεμάτη αγάπη και να μη φοβόμαστε. Είχα μια υπέροχη γιαγιά, την Αριστούλα, με την οποία μεγάλωσα. Αν ήταν μορφωμένη, θα ήταν σπουδαίος επιστήμονας. Μου έλεγε λοιπόν,"παιδί μου να είσαι ακούραστος και άσκιαχτος.
Να δουλεύεις και στη δουλειά και στην αγάπη και στην προσφορά και να μη φοβάσαι κανέναν". Δεν υπάρχει μαγική λύση στην όποια κρίση. Μόνο προσπάθεια, στο μέσα και το έξω μας. Έχω συνεργάτες που είναι ακούραστοι. Πολλές φορές του λέω "φτάνει" και μου απαντούν "όχι, γιατί θέλουμε να δώσουμε κι άλλα". Ποτέ δεν περιμέναμε τα λεφτά πρώτα, για να φτιάξουμε κάτι. Η αλληλεγγύη ήταν ο πραγματικός πλούτος".
Πώς προλαβαίνει και ασχολείται με όσα ασχολείται, ενώ παρακολουθεί και τις εξελίξεις στην κοινωνία, την πολιτική και φυσικά τον αθλητισμό; "Κοιμάμαι έως 4 ώρες την ημέρα. Τις άλλες εργάζομαι. Διαβάζω τα πάντα, στο διαδίκτυο, τις εφημερίδες, συζητώ με τον κόσμο. Με ενδιαφέρουν όλα. Έχω και δυο καταπληκτικά παιδιά, τον Κοσμά που θέλει ένα μάθημα για να τελειώσει τη νομική Θεσσαλονίκης και τον Σεβαστιανό, ο οποίος σπουδάζει τεχνολόγος γεωπονίας, που ζουν σε αυτήν την εποχή και με βοηθούν στη συγκομιδή πληροφοριών. Ό,τι βλέπουν που μπορεί να με ενδιαφέρει, μου το δείχνουν".
Πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο; "Φυσικά, είναι και εκείνοι τρελοί. Και την Κυριακή (25/10) μαζί ήμασταν".
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΠΑ ΠΑΠΑ Γ@ΜΩ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ!
