Διαβάστε την εξαιρετικη κατα τη γνωμη μου ποδοσφαιρκη αναλυση του τυπου...Δωστε ιδιαιτερη σημασια στα bold .... Και θερμή παράκληση...Βεβαια αυτα εχουν γραφει εδω μεσα σχεδον απο την αρχη του πρωταθληματος αλλα τελος παντων...Οποιος διατηρεί λογαρισμό στο "κολκαSDNA", ή στο "AMPALOMANIA" ή έχει mail στο "ΜΕΤΡΟΠΟΡΔ" ας κανει το παρακατω κειμενο cory-paste και ας το ποσταρει....Ετσι για να γελασει λίγο το χειλακι μας με το ροστερ που δεν εχει ο Μουρινιο του ΠΑΟΚ...
Δε γίνεται να αγαπάς το ποδόσφαιρο και να μην αγαπάς την ΑΕΚ του Αλμέιδα. Δε γίνεται. Αυτό που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα θα έπρεπε να είναι ο μπούσουλας για κάθε ομάδα που θέλει γεμάτα γήπεδα. Το παράδειγμα για κάθε φίλαθλο που θέλει να ονειρεύεται την ομάδα του καλύτερη. Σύγχρονο, γρήγορο, επιθετικό, χορταστικό, όμορφο ποδόσφαιρο. Πίεση ψηλά που πνίγει κάθε αντίπαλο, συνεχείς παγίδες σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου, να νιώθεις ότι παίζουν 20 παίχτες μέσα, όχι 11, που τρέχουν περισσότερο χωρίς τη μπάλα, παρά με τη μπάλα. Να μη μπορεί ο αντίπαλος να πάρει ανάσα, να βγάλει μια πάσα της προκοπής, να καθαρίσει λίγο το μυαλό του. Μια ομάδα που έχει στάμπα προπονητή. Που τη βλέπεις 10-15 λεπτά να παίζουν και καταλαβαίνεις ποιος κάθεται στον πάγκο. Δεν είναι μια εντολή «κατεβείτε και παίξτε έτσι». Αν ήταν έτσι θα το έκαναν όλοι. Για να φτάσεις σε αυτόν τον συγχρονισμό, σε αυτές τις ταχύτητες, σε αυτές τις αντοχές, σε αυτή την προσήλωση, από πίσω υπάρχουν ώρες δουλειάς, έχουν χυθεί τόνοι ιδρώτα, υπάρχει γνώση.
Κι η πιο μεγάλη του επιτυχία;
Ότι αυτό το πέτυχε όχι με παίχτες που κοστίζουν δεκάδες εκατομμύρια, αλλά κυρίως με παίχτες που είτε ήταν εντελώς απαξιωμένοι είτε με παίχτες που δε μας γέμιζαν το μάτι. Ο Αθανασιάδης που ήταν δανεικός κι αγύριστος, ο Ρότα που «δεν έκανε», ο «τελειωμένος» Χατζισαφί, ο «γκελαδόρος» Μουκουντί, ο «περιπατητής» Τζαβέλλας, ο «λίγος» Μοχαμάντι, ο «περιορισμένος» Σιμάνσκι, ο αποδιοπομπαίος τράγος Μάνταλος, ο «μια ασίστ μια στο τόσο» Λιβάι Γκαρσία, ο «γέρος» Αραούχο, ο «καλούτσικος» Γκατσίνοβις γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας ομάδας που δε θυμίζει Ελλάδα. Ακόμα κι οι οπαδοί έχουν αλλάξει, οι πιο ταλαιπωρημένοι και γκρινιάρηδες -και με το δίκιο τους- οπαδοί των προηγούμενων χρόνων, βλέπουν την ομάδα να χάνει στα Γιάννενα και πορώνονται παραπάνω. Διάχυτη εμπιστοσύνη στον Almeyda we trust. Ανωτερότητα.
Τέτοιο ποδόσφαιρο το βλέπουμε όταν καθόμαστε να δούμε παιχνίδι στην La Liga στην Ισπανία, με χλοοτάπητα χαλί, με πολύχρωμες εξέδρες, με παίχτες που κάνουν κοντρόλ και με τη μύτη, με προπονητές με πανάκριβα σακάκια από τους μεγάλους οίκους. Δεν τα βλέπεις αυτά στα ελληνικά χωράφια με τους παράγοντες να σουλατσάρουν δίπλα από τους πάγκους και τους οπαδούς να καίνε πανό και να τραγουδάνε για βιασμούς.
Για αυτό και τέτοιοι προπονητές επιστρέφουν γρήγορα στον φυσικό τους χώρο (πχ Βαλβέρδε) και μας αφήνουν εμάς στη μιζέρια και την ανυποληψία, που λίγο πολύ γουστάρουμε. Για αυτό ας τον χαρούμε όσο τον έχουμε. Για μια μέρα το τραπέζι δεν έχει ξινισμένες φακές από την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά Aberdeen black angus στο πιάτο και Royal Tokaji Essencia του 2008 στα ποτήρια.
Από την άλλη έχουμε τον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς. Ναι, πολύ λιγότερο εντυπωσιακός, αλλά ο ορισμός του δε θες να μπλέξεις μαζί τους. Μια προσπάθεια που βασίζεται σε ένα προσωπικό στοίχημα.
Πήρε μια ομάδα που βολόδερνε για χρόνια χωρίς στόχους και τίτλους με παίχτες και προπονητές από τα πανέρια, που ένας ξένος παίχτης κάποια στιγμή έφυγε γιατί είχε ζητήσει να μπει ρήτρα στο συμβόλαιο του για περίπτωση υποβιβασμού, μια ομάδα που είχε φάει μπαν στην Ευρώπη, που έχει να κάνει ευρωπαϊκή νίκη σε όμιλο πάνω από 10 χρόνια πλέον, που δε μπορούσε να γεμίσει ούτε τη Λεωφόρο. Πήρε αυτή την ομάδα, λοιπόν, και με το 4ο μπάτζετ του πρωταθλήματος, πιο κάτω από όλους, με παίχτες που δε θα τους ζήλευε κανείς ανταγωνιστής του, αποφάσισε να φτιάξει τους πιο σκληρούς καριόληδες, να τους πάρει από την σκλαβιά της Αιγύπτου στη γη της Επαγγελίας.
Μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει φάει ποτέ γκολ από στημένο, που 21 φορές προηγήθηκε και τις 20 κράτησε το σκορ, μια ομάδα που είναι στις κορυφαίες στην Ευρώπη σε αμυντικές επιδόσεις, μια ομάδα που έχει βγάλει από τη μύγα ξύγκι, που δεν υπάρχει παίχτης να μην της έχει δώσει κάτι φέτος. Από τη μια να έχεις τον σπάταλο Ολυμπιακό, την Παρί της Ελλάδα να βγάζει από το τσεπάκι του τον Χάμες, τον Μπιελ, τον Φορτούνη, τον Κανός, τον Εμβιλά, τον Ελ Αραμπί, να μην τελειώνει, σαν περσικός στρατός κι απέναντι τους τα φτωχά συμβόλαια του Μάγκνουσον, του Σάντσες, του Χουάνκαρ, του Πέρεζ, του Κουρμπέλη να κατατροπώνουν τους «αθάνατους» τον έναν μετά τον άλλον. Η μόνη ομάδα που δεν κατάφερε η ΑΕΚ με το καψούρικο ποδόσφαιρο να την βάλει κάτω, η μόνη ομάδα που βρήκε το αντίδοτό της. Η ομάδα που δεν πέθανε ούτε με τις 2 συνεχόμενες ήττες από τον ΠΑΟΚ, ούτε όταν έχασε τη μεγάλη διαφορά, ούτε όταν έπεσε από την πρώτη θέση μετά την ήττα στην Τρίπολη. Ο μοιραίος Κουρμπέλης στο παιχνίδι με τον Αστέρα, έγινε ο κορυφαίος από εκείνο το παιχνίδι και μετά. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός φέτος. Τον έχουν ξεγράψει 300 φορές και είναι στον αφρό ξανά και ξανά.
