Αποτυχία της οικογένειας Σαββίδη η φυγή του Αμπέλ Φερέιρα από τον ΠΑΟΚ…
Ο ΠΑΟΚ και η διοίκησή του έπρεπε να μείνουν πιστοί στο πλάνο τους με τον Πορτογάλο προπονητή.
Roller-coaster. Αυτό, με μια λέξη, αποτυπώνει τον 1,5 κοντά χρόνο της συνύπαρξης του ΠΑΟΚ με τον Αμπέλ Φερέιρα. Αυτή, λογικά μετά το τέλος του αποψινού παιχνιδιού στην Γρανάδα ολοκληρώνεται συναινετικά, ενδεχομένως και βολικά, με τον Πορτογάλο να παίρνει τον δρόμο για τη Βραζιλία αναλαμβάνοντας την Παλμέιρας.
Χαμένος, αυτός, δεν βγαίνει. Ο «Δικέφαλος του Βορρά» μπορεί να το ισχυριστεί αυτό; Μακριά από κοινολογίες, μακριά από την οχλαγωγία, όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα, πιο αντικειμενικά η αποτίμηση. Αδύνατον να μην γίνει εξετάζοντας τις στάσεις αυτού του roller coaster.
Ο Φερέιρα ήρθε ως προσωπική επιλογή της οικογένειας Σαββίδη. «Χρυσώθηκε», έγινε ο μακράν του δεύτερου πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής στην ιστορία του ΠΑΟΚ και ένας από τους ακριβότερους που αγοράζονται από μια ομάδα, πέρυσι, στην Ευρώπη.
Ήρθε με τελείως διαφορετική φιλοσοφία και παραστάσεις από τον προκάτοχό του. Ήρθε σε μια ομάδα χτισμένη και δομημένη στα θέλω του Ραζβάν Λουτσέσκου. Ήρθε σε μια ομάδα με συγκεκριμένη λειτουργία και ιεραρχία. Το κυριότερο; Ήρθε σε μια ομάδα κορεσμένη. Και ψυχολογικά, με την επιτέλους κατάκτηση του πρωταθλήματος και οικονομικά. Και ο κορεσμός, σε μια γερασμένη – επίσης – ομάδα είναι πολύ επικίνδυνο.
Τις αλλαγές ο Πορτογάλος τις ήθελε, δεν μπόρεσε να τις επιβάλλει. Στο μεταγραφικό επίπεδο, καμία από τις εισηγήσεις του στο πρώτο πάντα καλοκαίρι δεν έγιναν δεκτές. Και έτσι, πορεύτηκε με αυτό το κορεσμένο, μαθημένο στη βολή του και εξ ορισμού αντίθετο σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Παρά ταύτα, πήγε. Μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου μέχρι να σκάσουν οι δικαστικές περιπέτειες, για τις οποίες σίγουρα δεν ευθύνεται ο Φερέιρα. Μοιραίος ο αποσυντονισμός, μοιραία και η αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου. Εύκολο, σε κάθε ομάδα, να υποδειχτεί αυτός στην άκρη του πάγκου. Έγινε.
Πιθανώς και αναγκαστικά όμως, ο ΠΑΟΚ – κυρίως μέσω της επιμονής του νέου του τεχνικού διευθυντή – αποφάσισε να μην κανιβαλίσει και να δοκιμάσει να κάνει τον Φερέιρα τον δικό του Μαρτίνς, κρατώντας τον για δεύτερη σεζόν στον πάγκο. Σε σεζόν ριζικών αλλαγών, εξορθολογισμού, ακολουθώντας την πεπατημένη και τον μπούσουλα που βρέθηκε στα καλοκαιρινά play off.
Και κακά τα ψέματα, έστω και κατά λάθος να βρέθηκε αυτός ο μπούσουλας, με την εφαρμογή δηλαδή (αγωνιστικά) του 3-4-3, την προώθηση και την ουσιαστική αξιοποίηση πιτσιρικάδων, την σταδιακή απαλοιφή των βαριδιών, που είτε οικονομικά, είτε κακογερασμένα (ποδοσφαιρικά), κρατούσαν πίσω και δεν επέτρεπαν καμία αλλαγή, ήταν ο μόνος που παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια στον ΠΑΟΚ.
Και λειτούργησε. Το μπάτζετ μειώθηκε, η διασύνδεση των εξαιρετικών ακαδημιών με την πρώτη ομάδα – ζητούμενο χρόνων – επιτεύχθηκε, οι προκρίσεις στην Ευρώπη έδωσαν το απαιτούμενο boost στο πρότζεκτ και παράλληλα έβγαλαν μεγάλο μέρος του βραχνά του FFP.
Όλα τούτα, ο Φερέιρα τα πιστώνεται. Είτε αρέσει, είτε όχι. Ακόμη και τις τελευταίες παρεμβάσεις (βλέπε επιστροφή Μάτος, πριν τελικά λόγω του οικογενειακού θέματος, αποχωρήσει) ή οι «τρικλοποδιές» που εκ των έσω μπήκαν (βλ. υπόθεση Βιεϊρίνια), ο Πορτογάλος τις αντιμετώπισε, τις ξεπέρασε.
Το ίδιο έπρεπε να κάνει και ο οργανισμός και όχι ν’ αναπνέει κάθε μέρα διαφορετικό αέρα, ανάλογα το αποτέλεσμα στο κάθε ματς, ανάλογα με το τι θα κυριαρχούσε στην κοινή γνώμη στη Θεσσαλονίκη. Το πρότζεκτ που μετά τον αποκλεισμό της Μπενφίκα αποθεώνονταν ως επιχειρηματική, ποδοσφαιρική, μοναδική επιλογή, δεν γίνεται να απαξιώνεται μετά (π.χ.) την ισοπαλία κόντρα στην Ομόνοια, ένα μήνα μετά.
Δεν γίνεται αρχές Οκτωβρίου να δικαιολογείται και να προετοιμάζεται το προφανές σε κάθε διαδικασία αλλαγών, ότι δηλαδή καλώς ή κακώς ο φετινός, αλλαγμένος ΠΑΟΚ δεν έχει (και δεν πρέπει να έχει) στόχο τίτλους, αλλά το «ψήσιμο» της νέας ομάδας που του χρόνου θα επιστρέψει σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τέλη Οκτωβρίου να επικρίνεται η αδυναμία εναλλακτικών σχεδίων.
Με αυτά και μ’ αυτά, απολύτως λογικό να θέλει ο Φερέιρα να τρέξει μόλις η προοπτική της Παλμέιρας σοβάρεψε. Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει; Ποιος στη θέση του θα ήθελε να επωμίζεται μονίμως, ρόλο μόνιμου υπευθύνου; Να του χρεώνονται τα πάντα και να μην του πιστώνεται τίποτα;
Ο ΠΑΟΚ όμως πλέον, τι; Ποιο πλάνο θα επιλέξει πλέον; Ποιος θα το υπηρετήσει; Πώς θα στηριχθεί; Με τι εγγυήσεις; Αμφίβολα όλα. Πολύ αμφίβολα βάσει και αυτής της τελευταίας εμπειρίας. Για την οικονομία της συζήτησης, δεκτό πως δεν έμοιαζε ιδανική. Μα «πιστώθηκε» και προσέφερε λύσεις. Έπρεπε να κρατήσει τον προπονητή του. Ένα από τα πιο σοβαρά project του τα τελευταία χρόνια.
Πλέον, ούτε πίστωση φαίνεται πως υπάρχει, ούτε πλάνο, ούτε και λύσεις. Και αφού στον ΠΑΟΚ έχουν καταλήξει πως δεν μπορούν ούτε να σχεδιάζουν, ούτε να εφαρμόζουν, ούτε και να λειτουργούν ποδοσφαιρικά, τότε ας το κάνουν κάτι άλλο. Και επισήμως…
Η δικαιολογια ειναι οτι αυτος που γραφει ειναι ΓΑΥΡΟΣ, αρα ειναι μια Μ@ΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ,
