«Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φιέστα του πρωταθλήματος!»
Πιο αναλυτικά ο «κάπτεν» του «Δικεφάλου» είπε:
Για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ίδιος:«Υπήρχε ένα θετικό της όλης ιστορίας που ζούμε. Υπάρχει χρόνος να ξεκουραστώ, να δουλέψω, αλλά βιάζομαι να επιστρέψω στους αγωνιστικούς χώρους για να δω πώς θα αντιδράσει το γόνατο».
Σχετικά με τη συνέχεια της σεζόν, εάν φυσικά αυτό συμβεί:«Πιο σημαντικό είναι η υγεία. Το ποδόσφαιρο πάει σε δεύτερη μοίρα. Ζούμε από τον αθλητισμό, τις προπονήσεις, τα παιχνίδια, θέλουμε γρήγορα να επιστρέψουμε στη δράση, αλλά προέχει η υγεία μας!».
Για τη νέα καθημερινότητα στη ζωή του, αλλά και την κόρη του με την οποία περνάει περισσότερο χρόνο:«Δεν περιμέναμε ότι θα ζήσουμε κάτι τέτοιο! Τα βλέπαμε μόνο στις ταινίες. Το μόνο θετικό είναι ότι έχουμε χρόνο να περάσουμε με την οικογένεια μας. Η κόρη μου παίζει playstation, μου διαβάζει παραμύθια, Της εξηγούμε την κατάσταση που επικρατεί. Ότι είναι ένας ιός που μεταδίδεται εύκολα και πρέπει να προσέχει, πλένοντας τα χέρια της και ακολουθώντας όλες τις συμβουλές».
Για το τι σκέφτεται να κάνει όταν σταματήσει το ποδόσφαιρο:«Δύσκολο να γίνω προπονητής όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο. Δεν έχω μάθει πως να έχω 20 διαφορετικούς χαρακτήρες και να τους διαχειρίζομαι. Με φοβίζει. Βοηθός προπονητή μπορεί. Μου αρέσει όμως η θέση του μάνατζερ. Δουλεύεις με παίκτες που έχεις, με ομάδες, γνωρίζεις ανθρώπους έξω και μέσα από το ποδόσφαιρο. Μου αρέσουν και οι ακαδημίες, να βλέπω τα παιδιά που έχουν όνειρα να παίξουν ποδόσφαιρο. Πρέπει να μην χαθεί η χαρά του ποδοσφαίρου, όπως παίζαμε στις αυλές, στις γειτονιές, έτσι να παίζεις και όταν γίνεις επαγγελματίας. Έβλεπα το ποδόσφαιρο σαν δουλειά. Φανταστικά τα πράγματα στη Γερμανία, δεν κέρδισα μόνο το πρωτάθλημα, αλλά η πορεία μας ήταν ξεχωριστή με τη Βόλφσμπουργκ.
Γι’ αυτό γύρισα στον ΠΑΟΚ, για τη χαρά του ποδοσφαίρου. Ήθελα να παίξω σε μεγάλες ομάδες, αλλά είμαι χαρούμενος και με τα όσα έχω κάνει και την πορεία μου έως τώρα. Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές με τραυματισμούς, αλλά τις ξεπέρασα. Η πρώτη μέρα στον ΠΑΟΚ ήταν που με άλλαξε. Στην Πορτογαλία δεν έχει το ίδιο πάθος με την Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ. Η αγάπη, η τρέλα του κόσμου για την ομάδα με έκανε να αγαπήσω τον ΠΑΟΚ. Σε όλες τις ομάδες έδινα τα πάντα, αλλά στον ΠΑΟΚ η τρέλα αυτή σε κάνει να δίνεις ακόμη περισσότερα! Για τον κόσμο που είναι πάντα δίπλα στην ομάδα, ακόμη και τόσα χρόνια που ήταν μακριά από το πρωτάθλημα».
Σχετικά με τη στιγμή που θα του μείνει αξέχαστη:«Εάν δεν κερδίσω άλλο πρωτάθλημα, θα είναι η φιέστα του νταμπλ. Για την πορεία μας, τον κόσμο που περίμενε τόσα χρόνια. Αυτή τη στιγμή δε θα ξεχάσω».
Για τη στιγμή που έκρυψε με τη φανέλα του, το πρόσωπο του για να μη φανούν τα δάκρυα του:«Όλα περνούσαν στο μυαλό μου. Οι λέξεις της κόρης μου, οι υποσχέσεις που έδωσα για τίτλους, οι στεναχώριες της γυναίκας μου για τους τραυματισμούς μου. Ήταν η στεναχωρημένη η κόρη μου όταν τραυματίστηκα. Ρωτούσε τι έπαθε. Πάντα μου λέει να προσέχω πώς να βάζω τα πόδια μου για να μην χτυπήσω».
Τι είναι πιο δύσκολο; Να είσαι αρχηγός στον ΠΑΟΚ ή πατέρας;«Αισθάνομαι περηφάνια να φοράς το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον ΠΑΟΚ. Αλλά είναι πιο δύσκολο να είσαι πατέρας. Η κόρη μου πολλές φορές πήγαινε αυτόγραφα στους συμμαθητές της. Μία μέρα η τσάντα ήταν πιο βαριά και είδαμε ότι είχε πάρει ένα βραβείο μου! Παίρναμε στο σχολείο τηλέφωνο για να πούμε ότι δεν τις τα δίναμε εμείς αυτά, ώστε να δειχθεί στα άλλα παιδιά, αλλά ήταν περήφανη για εμένα».
