Οι δρόμοι του ΠΑΟΚ με τον Ίβιτς χωρίζουν. Και οι λόγοι είναι καθαρά ποδοσφαιρικοί. Ουσιαστικά τα όσα έγιναν τον τελευταίο 1,5 μήνα, αναγκάζουν τον Σαββίδη να πάει σε πιο ακριβό πρότζεκτ, με ισχυρότερες σταθερές.
Ο Ίβιτς δεν είναι αποτυχημένος. Το πάλεψε, έφτασε κοντά στο να έχει ακράδαντα επιχειρήματα για μία άκρως πετυχημένη χρονιά, όμως όταν το ανέλυες παραπάνω έβλεπες πως δεν μπορούσες να έχεις θετική απάντηση στο ερώτημα «Μπορεί ο ΠΑΟΚ με αυτόν στον πάγκο του να είναι πειστικό φαβορί κατάκτησης του πρωταθλήματος στην επόμενη σεζόν»; Γιατί πλέον το ζητούμενο είναι αυτό.
Ο Σαββίδης αποφάσισε να στήσει μία ομάδα που θα αποτελεί το όχημά του για να πείσει την ποδοσφαιρική Ελλάδα πως δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν με χυδαίο επικοινωνιακό τρόπο οι ανταγωνιστές. Και κακά τα ψέματα, ωραία όλα τα άλλα, αλλά η ομάδα είναι το άλφα και το ωμέγα.
Ο Ίβιτς στηρίχτηκε όσο κανένας προπονητής στην εποχή Σαββίδη. Ολοκλήρωσε τη σεζόν και μπορεί να κριθεί πλέον με καθαρό μυαλό.
Και επειδή μία σεζόν δεν μπορεί να υπολογιστεί από ένα καλό η κακή τελείωμα, πρέπει να την πάρουμε από την αρχή.
Νομίζω πως ο ΠΑΟΚ έχασε τεράστια ευκαιρία να πάρει το πρωτάθλημα. Πληρώνοντας ουσιαστικά την επιλογή αλλαγής της μισής ομάδας το περασμένο καλοκαίρι ενώ είχε τερματίσει δεύτερος. Όσοι με διαβάζετε γνωρίζετε την αντίθεσή μου σε εκείνη την πρακτική, δεν την κατάλαβα ποτέ.
Η ομάδα άργησε να κάνει κορμό, έχασε έδαφος, έκανε μισή χρονιά με αρκετές απώλειες μέχρι να έρθει το καλό της δίμηνο που κάλυψε το έδαφος. Όχι ολόκληρο όμως μιας και ο Ολυμπιακός είχε ξεφύγει.
Παίξαμε εκπληκτικό ποδόσφαιρο για δύο μήνες, έχοντας όμως αντιπάλους όχι και τόσο ανταγωνιστικούς. Εκεί ήταν και το κρίσιμο σημείο. Αν ο ΠΑΟΚ κατάφερνε να συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο απόδοσης, ο Ίβιτς θα είχε καταφέρει να εξασφαλίσει συνέχεια στην ομάδα. Η αλήθεια όμως είναι πως μετά η ομάδα έβγαλε σε πολλά παιχνίδια αγωνιστική ανασφάλεια. Κάτι που χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό στον προπονητή, μιας και αυτή δημιουργείται κυρίως όταν οι παίκτες δεν αισθάνονται καλά με αυτό που παίζουν.
Στην Ευρώπη δεν καταφέραμε να περάσουμε τον Άγιαξ από γκαντεμιά, μπήκαμε ομίλους, χάσαμε έξι βαθμούς από την Κάραμπαχ αλλά πήραμε τέσσερις από τη Φιορεντίνα και αυτό έπαιξε τον ρόλο του. Η χρονιά στην Ευρώπη ήταν καλή, απλά δεν έγινε η υπέρβαση κάνοντας κακό παιχνίδι με αρκετές φοβίες στη Τούμπα απέναντι στη Σάλκε.
Και ήρθε το κύπελλο που είχαμε αρκετή τύχη με το μέρος μας. Γλιτώνοντας το κάζο από την Ξάνθη, τον πανηγυρικό αποκλεισμό από τον Παναθηναϊκό στο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού και την ομάδα να βγάζει εκπληκτική αντίδραση στο δεύτερο. Και ήρθε η κατάκτηση του κυπέλλου που είναι η σημαία της προσπάθειας του Ίβιτς. Και ο λόγος που είτε τον γουστάρεις, είτε όχι, πρέπει να τον σέβεσαι για το πέρασμά του από την ομάδα. Η ιστορία γράφει πως ένας από τους ελάχιστους τίτλους που έχει η ομάδα σε σχέση με τη δυναμική της, έχει την υπογραφή του.
Απλά σε κανέναν σοβαρό οργανισμό που θέλει να αναπτύσσεται, η κατάκτηση ενός κυπέλλου δεν αποτελεί από μόνη της για να πας παρακάτω. Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που μπαίνουν στη ζυγαριά.
Και εκεί που ο Ίβιτς δεν τα πήγε καλά ήταν στη διαχείριση ενός ρόστερ που ο ίδιος δημιούργησε. Η εικόνα των πλέι οφς ήταν κακή και ο λόγος αφορά το πιο κρίσιμο στοιχείο προπονητή ομάδων που παίζουν εξήντα παιχνίδια τη σεζόν. Η διαχείριση του μεγαλύτερου ρόστερ έναντι των αντιπάλων.
Ο ΠΑΟΚ παρουσίασε έναν κορμό χωρίς ανάσες, πληρώνοντας την απειρία του Σέρβου. Ο Μάτος που πέρυσι έκανε 23 παιχνίδια φέτος έφτασε τα 46, ο Τσίμιροτ ήταν νεκρός και ανενεργός ουσιαστικά, όπως και ο Χαρίσης για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, ο Κρέσπο μετά από μία εξαιρετική σεζόν χάλασε μέρος της εικόνας του στο μίνι πρωτάθλημα, ο Τζάλμα όντας ο μοναδικός σοβαρός τακτικά εξτρέμ έβγαλε θλάση, ο Λέοβατς έβγαλε τη χρονιά χωρίς ροτέισον, ο Μπίσεσβαρ πήρε τέσσερα 90λεπτά στις δέκα τελευταίες μέρες χωρίς να είναι δεκαθλητής.
Αυτό που θα μου μείνει ως απορία βέβαια, είναι το τι συνέβη και ο αλάνθαστος Ίβιτς των περυσινών πλέι οφς, έφτασε στα φετινά εγκλωβισμένος.
Κλείνοντας, ο Ίβιτς δεν είναι αποτυχημένος. Έκανε τη δουλειά του, τίμησε τα λεφτά του, απλά όταν η αξιολόγηση αρχίζει να βάζει όλες τις παραμέτρους μέσα της, η απάντηση στο αν μπορεί ο ΠΑΟΚ να χτυπήσει πρωτάθλημα με τον Βλάνταν στον πάγκο μάλλον δεν είναι καταφατική.
Για μένα η μεγαλύτερη επιτυχία του γιατί αυτή μπορεί να αποτελέσει βάση για μελλοντικές νίκες, είναι η δομή που έστησε στην ομάδα εξαφανίζοντας τα μυϊκά προβλήματα μία και καλή.
Όσον αφορά στην επόμενη μέρα, το βάρος πέφτει στον Μίχελ. Η επιλογή προπονητή δεν είναι εύκολο πράγμα. Πρώτα απ όλα πρέπει να πείσεις για το πλάνο σου. Δεύτερον αν προτάσεις μόνο τα χρήματα, μπορεί να φέρεις κάποιον για το εφάπαξ. Ο Σλοβάκος καλείται να βρει λοιπόν κάποιον που θα τον πείσει πως υπάρχουν οι βάσεις για να κατακτηθεί το πρωτάθλημα, πως είμαστε σοβαρό κλαμπ και πως υπάρχει ένας μηχανισμός να τον υποστηρίξει όπως πρέπει. Και όλα αυτά στο κωμικό ελληνικό πρωτάθλημα.
Δε νομίζω πως υπάρχει θέμα Μιρτσέα Λουτσέσκου, δε νομίζω επίσης πως υπάρχει θέμα υιου Λουτσέσκου. Δε νομίζω πως υπάρχει καν θέμα ακόμη. Τώρα θα ξεκινήσει η αναζήτηση.
ΠΑΟΚ-ΟΡΧΙΣ!
