Ο Βραζιλιάνος σε μια ξεχωριστή συνέντευξη, εξομολογείται στο επίσημο περιοδικό του ΠΑΟΚ τα βιώματα από τα παιδικά του χρόνια, την κοσμοθεωρία του γύρω από το ποδόσφαιρο, την πίεση και τις απαιτήσεις, αναλύει τις αποφάσεις της καριέρας του και εξηγεί γιατί η χώρα της Σάμπα και του καφέ βγάζει τόσα πολλά και τόσο καλά μπακ.
Το paokfc.gr δημοσιεύει ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Λέο Μάτος.Για την πίεση στον ΠΑΟΚ:Η μοναδική ομάδα στην οποία συνάντησα κάτι παρόμοιο ήταν η Φλαμένγκο. Εκεί ζουν συνεχώς υπό πίεση, όχι μόνο στους αγώνες, αλλά και στις προπονήσεις. Κερδίζουν και βρίσκονται στον παράδεισο, χάνουν και βιώνουν την κόλαση, ενώ ο Τύπος συντηρεί αυτό τα κλίμα των ακραίων συναισθημάτων. Από την άλλη, όμως, είναι μια πίεση, η οποία μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει να παίζω υπό αυτό το καθεστώς. Βγάζει στην επιφάνεια τον καλό μου εαυτό. Είναι κάτι που το ζω και στον ΠΑΟΚ. Μου το είχαν πει και τα υπόλοιπα παιδιά όταν ήρθα πως οι οπαδοί είναι… τρελοί. Πως μας υποστηρίζουν με όλη τους την καρδιά, αλλά όταν χάνουμε βρισκόμαστε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού κι όταν κερδίζουμε είμαστε και πάλι καλοί. Είναι κάτι που μου αρέσει γιατί έτσι έχω συνηθίσει. Έτσι μεγάλωσα.
Αντιλαμβάνομαι κι εγώ και οι περισσότεροι παίκτες στην ομάδα πως από εμάς εξαρτώνται πολλά άτομα που δουλεύουν στο σύλλογο, είτε μαζί μας στ’ αποδυτήρια είτε στα γραφεία. Επίσης, υπάρχει ο κόσμος που όταν χάνεις γυρίζει στο σπίτι του απογοητευμένος από ό,τι είδε. Συνεπώς αντιλαμβανόμαστε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο 90’. Από την άλλη μεριά όμως το να παίζεις σε ένα παιχνίδι όλη την… ηρεμία της χρονιάς δεν βοηθάει ούτε εμάς ούτε τον ίδιο τον κόσμο. Θέλουμε να υπάρχει πίεση, να μας κρατά σε εγρήγορση, αλλά χωρίς το ρίσκο να κάνει κακό στην ομάδα.
Για τα παιδικά του χρόνια ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και τις φαβέλες:Βιώνεις πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Βλέπεις πράγματα που δεν πρέπει να βλέπει ένα παιδί. Κόσμο να σκοτώνεται μπροστά σου, κλέφτες, ξύλο, ναρκωτικά. Το εισιτήριο του λεωφορείου για να πάω στην προπόνηση ήταν 15 ευρώ. Πολλά χρήματα για μια οικογένεια που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το υποστηρίξει.
Κάποια στιγμή η Φλαμένγκο δημιούργησε ένα νέο προπονητικό κέντρο με δίπλα στην πιο κακόφημη φαβέλα του Ρίο, τη Χοασίνια, στην οποία ζούσαν σχεδόν 5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το βράδυ κοιμόσουν κι άκουγες πυροβολισμούς, περνούσε συνεχώς η αστυνομία.
Όλο αυτό συνέβαινε μέχρι τα 14 μου. Τότε βρήκα ένα φίλο, ο οποίος μου έδωσε το πάσο ενός κωφού για να μπορώ να μπαίνω στο λεωφορείο χωρίς να πληρώνω. «Αν έρθει ο ελεγκτής και σε ρωτήσει κάτι μην απαντήσεις. Κουφός είσαι. Να του δείχνεις την κάρτα», μου έλεγε (γελάει). Έτσι, έφυγα από τους ξενώνες και γύρισα σπίτι.
