Οι εποχές άλλαξαν, οι αποστάσεις μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων και των μικρότερων, έγιναν δυσθεώρητες
και εμείς ως χώρα ποδοσφαιρικά
(για πολλούς και διάφορους λόγους) αλλά και όχι μόνο ποδοσφαιρικά,
έχουμε κάνει βήματα προς τα πίσω και δυστυχώς λυπάμαι που το λέω, αλλά ίσως έχουμε χάσει το τρένο για πάρα πολύ καιρό (αν όχι για πάντα / βέβαια ποτέ μη λες ποτέ....)
για να θεωρούμαστε κάτι έστω κοντά, σε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα.
Τώρα πλέον η πραγματικότητα είναι ότι ΚΑΙ ποδοσφαιρικά, είμαστε μια υποβαλκάνια χώρα και με αυτές συγκρινόμαστε, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.
Οι ευκαιρίες που δόθηκαν σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές για να κάνουμε την ποθητή υπέρβαση και να προκριθούμε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, δυστυχώς όλες χάθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Αυτό όμως που δεν μας έφταιγε, δεν ήταν η κακή μας η τύχη (ή τέλος πάντων , όχι μόνο αυτή).
Αυτό που έφταιγε πρωτίστως, ήταν τα δικά μας επαναλαμβανόμενα λάθη και η αδυναμία να αντιληφθούμε την σπουδαιότητα των ιστορικών συγκυριών,
όπως τότε με τον Φερέιρα και τον αποκλεισμό της Μπεσίκτας και της Μπενφίκα, φτάνοντας στα παιχνίδια με την Κρασνοντάρ, ένα μόλις βήμα πριν το ποθούμενο.
Ναι, από δεύτερη θέση είναι πολύ δύσκολο να βρεθούμε σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ.
Οπότε θα έπρεπε, η ξεκάθαρη στοχοθεσία μας με ένα παιχνίδι φέτος την εβδομάδα, να είναι η 1η θέση / Πρωτάθλημα.
Αλλά ακόμα και η 2η θέση,
δίνει το δικαίωμα στο όνειρο και την τυχαιότητα της συγκυρίας.
Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει ποτέ, τουλάχιστον εμείς οι οπαδοί, να το απεμπολήσουμε.
